O nas

     Początki Olbięcina sięgają połowy XVI wieku, kiedy bracia Olbięccy herbu „Janina” zakładają wieś Olbięcin wznosząc jednocześnie dworek, w którym osiadają. Dalsze dzieje osady nierozerwalnie łączą się z życiem centrum dworskiego.
     We wsi Olbięcin gościł król Stanisław August Poniatowski, a na czas jego pobytu wzniesiono budynek zwany „Arką”, który w dość dobrym stanie zachował się do dnia dzisiejszego.
     W latach dwudziestych XX wieku właścicielem majątku został Sylwiusz Szczyciński, utrzymujący stałe kontakty z Józefem Piłsudskim. Wyrazem tych stosunków były częste wizyty byłego „komendanta” w pałacu olbięckim. Kilka lat przed wybuchem II Wojny Światowej majątek w Olbięcinie odkupił inżynier Jerzy Rudlicki, wybitny polski konstruktor i wynalazca, współtwórca sukcesów polskiego lotnictwa w okresie międzywojennym.
     Po zakończeniu II Wojny Światowej majątek w Olbięcinie, podobnie jak inne majątki ziemskie przejęło państwo. Pałac był bardzo zniszczony, gdyż w czasie działań wojennych w pałacu mieścił się szpital. Rezydujący w nim żołnierze rosyjscy poczynili znaczne szkody, że przez kilka lat nie podejmowano decyzji w sprawie dalszych losów majątku.
     Dopiero w roku 1949 budynek przekazano na potrzeby Oświaty i utworzono Technikum Rachunkowości Rolnej. Po pięciu latach istnienia szkoły postanowiono zlikwidować szkołę, a ówczesne budynki przejął wizytator Szkół Specjalnych Piotr Pruss.
     Pierwszego września 1953 roku rozpoczął się rok szkolny w Państwowym Zakładzie Wychowawczym. Dyrektorem został Józef Kozieł oraz pracę podjęły dwie nauczycielki. Pierwsza grupa siedmiu uczniów przybyła piętnastego października, później napływały kolejne. Warunki były bardzo ciężkie ze względu na pomieszczenia nieprzystosowane do tego typu placówki. Nie było też wystarczającej kadry pedagogicznej, administracji, czy obsługi. Początkowo pracowano w czterech grupach łączonych, w których dzieci miały od ośmiu do piętnastu lat. Większość była sierotami i pochodziła z biednych rodzin. Jednak z upływem lat szkoła rozrastała się, przybywali kolejni uczniowie i osoby do pracy. Pierwszy rok szkolny ukończyło pięćdziesięciu dwóch uczniów. Kolejny rok szkolny przywitał nowy dyrektor Czesław Mazurek. Oprócz zajęć lekcyjnych powstały koła zainteresowań: koło taneczne, zespół recytatorski.
     W 1956 roku dyrektorem PZW został Tadeusz Długołęcki i w tym roku przystąpiono do rozbudowy placówki, a dokładniej skrzydła od strony wschodniej z przeznaczeniem na internat. W tym roku zaczęła funkcjonować biblioteka, drużyna harcerska, zespół taneczny i wokalno – instrumentalny oraz chór. Kolejny rok istnienia placówki to dalsza rozbudowa skrzydła od strony zachodniej z przeznaczeniem na szkołę.
     Z początkiem lat siedemdziesiątych znacznie powiększyło się grono uczniów, a tym samym pojawiła się potrzeba dalszej rozbudowy internatu od strony południowej oraz rozbudowa skrzydła północnego. Koła zainteresowań powiększyły się o koło dziewiarskie, hafciarskie, gospodarstwa domowego, fotograficzne, tańca ludowego.
     W latach 1973 – 74 dyrektorem placówki został Waldemar Bożechowski, który przejął inicjatywę dalszej rozbudowy. W tym czasie rozpoczęto kapitalny remont starej szkoły oraz budowę nowej obory pod kątem utworzenia Rolniczej Szkoły Zawodowej. W latach kolejnych inwestycję kontynuował nowy dyrektor Czesław Główka. W roku 1975 utworzono Zasadniczą Szkołę Zawodową z dwoma kierunkami: rolnik i ogrodnik. Koniec lat siedemdziesiątych, to czas rajdów, zlotów harcerskich, rozwój turystyki z wprowadzeniem elementów artystycznych.
     W 1983 roku Państwowy Zakład Wychowawczy został przemianowany na Specjalny Ośrodek Szkolno – Wychowawczy. Od września 1983 roku stanowisko dyrektora objął Zbigniew Wilkołek, który kierował placówką do 2021 roku, kiedy to odszedł na zasłużoną emeryturę. Lata osiemdziesiąte to dalsza rozbudowa terenu wokół ośrodka, modernizacja dotychczasowych budynków oraz bieżące remonty. Powstają nowe kierunki: kucharz oraz cukiernik. 
     Segment Sportowo – Rehabilitacyjny powstał w latach 1997 – 1998. W segmencie powstała sala sportowa z widownią, pomieszczenia socjalno-rehabilitacyjne dla zawodników, trenerów oraz szatnie i sanitariaty dla Szkoły Zawodowej. Z dniem pierwszego września 1997 roku zajęciami rewalidacyjno – wychowawczymi objęte zostały dzieci o znacznym i głębokim stopniu niepełnosprawności. 

    Od 2021 roku stanowisko dyrektora objęła Małgorzata Wisłocka-Czachór.

Obecnie w Ośrodku dzieci uczą się w:

  • Szkole Podstawowej;
  • Szkole Branżowej I Stopnia;
  • Szkole Przysposabiającej do Pracy;
  • Zespołach Rewalidacyjno – Wychowawczych.

Na przestrzeni niemalże siedemdziesięciu lat nastąpił ogromny rozwój naszej placówki, a obecny kształt Ośrodka Szkolno – Wychowawczego im. Jerzego Rudlickiego został stworzony dzięki wysiłkom kolejnych pokoleń pracowników, którzy w swej pracy kierowali się wiedzą, miłością, szacunkiem i zrozumieniem potrzeb dzieci.

no images were found

Więcej informacji o naszym ośrodku, naszej historii, wydarzeniach na stronie Młodzieżowego Domu Kultury nr 2 w Lublinie

Udostępnij na: